28 lipca 2024

W Karpaczu odbyły się uroczystości związane z 180. rocznicą rekonsekracji kościoła Wang. Dziękczynne nabożeństwo zgromadziło wielu gości.

Ewangelicki Kościół Górski Naszego Zbawiciela z XII wieku, znany powszechnie jako Kościół Wang lub Świątynia Wang w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony został w 1842 roku z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem Vangsmjøsa w Norwegii.

2 sierpnia 1842 roku król Fryderyk Wilhelm IV osobiście dokonał położenia kamienia węgielnego, a dwa lata później, 28 lipca 1844 roku nastąpiło uroczyste otwarcie i poświęcenie kościoła przy udziale króla i jego małżonki, księcia holenderskiego Fryderyka i wielu innych znanych osobistości.

Dokładnie 180 lat później miejscowi parafianie uroczyście świętowali jubileusz poświęcenia kościoła z udziałem m.in. zwierzchnika Kościoła bp. Jerzego Samca, bp Waldemara Pytla, ks. Jana Kozieła – poprzedniego proboszcza parafii, oraz sześćdziesięcioosobowej grupy parafian z miejscowości Vang w Norwegii, a także gości z Niemiec i Łotwy.

Pozdrowienia dla zebranych przekazali m.in. proboszcz parafii Vang w Norwegii oraz Attaché ambasady Norwegii. 

Obecnie Kościół Wang jest uważany za najstarszy drewniany zabytek sakralny na terenach Polski oraz za największą atrakcję Karkonoszy. Odwiedza go ponad 200 tys. turystów rocznie. Na przykościelnym cmentarzu pochowani są m. in Henryk Tomaszewski – twórca wrocławskiego teatru pantomimy oraz Tadeusz Różewicz – polski poeta, dramaturg, prozaik i scenarzysta.

Parafia Wang prowadzi stację diakonijną oraz pokoje gościnne dla turystów. Od 33 lat jest współorganizatorem Tygodni Ewangelizacyjnych dla Rodzin. Parafia jest zaangażowana w wiele projektów unijnych z zakresu ochrony dziedzictwa narodowego, turystyki i kultury. Jej duszpasterzem od roku 1990 jest ks. Edwin Pech.

Historia kościoła:

Kościół Wang został zbudowany na przełomie XII i XIII w. w południowej Norwegii, w miejscowości Vang, położonej nad jeziorem Vang. Stąd wywodzi się jego nazwa.

W XIX w. kościółek okazał się za mały i wymagał kosztownej naprawy. Postanowiono go sprzedać. Pieniądze były potrzebne do spłaty pożyczki zaciągniętej na budowę nowej świątyni. Dzięki staraniom zamieszkałego w Dreźnie norweskiego malarza, prof. Jana Krystiana Dahla, ten cenny zabytek architektury Wikingów został zakupiony przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV. Po sporządzeniu dokumentacji przez królewskiego architekta, obiekt rozebrano na części i w 1841 r. przewieziono w skrzyniach statkiem do Szczecina, a następnie do Muzeum Królewskiego w Berlinie.

Król zrezygnował jednak z postawienia kościoła na Wyspie Pawiej koło Berlina i zaczął szukać miejsca, w którym świątynia mogłaby służyć nabożeństwom. Dzięki zabiegom hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, wiosną 1842 roku, postanowiono przenieść kościółek w Karkonosze, aby mógł służyć ewangelikom, mieszkającym w Karpaczu i okolicach.

Miejsce pod budowę podarował hrabia Christian Leopold von Schaffgotsch z Cieplic. Jest to zbocze Czarnej Góry (885m n.p.m.), znajdujące się w połowie drogi z dolnego Karpacza na Śnieżkę.

Wiele detali architektonicznych, w tym liczne zdobienia kościoła nawiązują do budownictwa Wikingów. Na kapitelach z motywami roślinności i węży stoją stylizowane lwy, występujące w symbolicznej roli stworów, które mają strzec wejścia.

Kolumny stojące przed ołtarzem, przedstawiają zwycięstwo Dawida nad Goliatem oraz proroka Daniela w jaskini lwów. Dziełami prawdziwej sztuki są, rzeźbione w stylu bizantyjskim, górne części kolumn, tzw. kapitele, zdobione postaciami zwierząt, roślinami i maszkaronami (XII w.).

Na półkolumienkach, będących ozdobną ramą drzwi, wyrzeźbiono twarze Wikingów – wojowników o wysuniętych rozdwojonych językach, symbolizujących przekazywanie wiedzy i mądrości następnym pokoleniom.