22 grudnia 2024

„Nawet jeżeli wszystko wywróci się do góry nogami, dla Boga nie ma nic niemożliwego. On chce, byś był częścią Jego niezwykłego planu. To czas, aby stać się Jego sługą” – z kazania na 4. niedzielę Adwentu

Kazanie na 4. niedzielę Adwentu – ks. Piotr Sztwiertnia LINK

W Kościele Adwent rozpoczyna nowy rok kościelny, który – w odróżnieniu od roku kalendarzowego –  rozpoczyna się w I Niedzielę Adwentu (od łac. „Adventus” tzn. „Przyjście”) i trwa najmniej 22 dni, a najwięcej 28 dni, posiada 4 niedziele adwentowe. Jest on przygotowaniem na przyjście Chrystusa, wspomnieniem okresu przed pierwszym przyjściem Pańskim. Posiada charakter zarówno radosny, jak i pokutny. Jest wezwaniem do przygotowania na powtórne przyjście Chrystusa.

Dla ewangelików Adwent był i jest szczególnym czasem roku kościelnego. W tym okresie wierni częściej przychodzą do kościołów i kaplic, są częstszymi uczestnikami Komunii Św. W tygodniu wierni gromadzą się podczas tzw. tygodniowych nabożeństw adwentowych, które w parafiach odprawiane są często przez duchownych z sąsiednich parafii.

Nierozerwalnie związana z polską tradycją adwentową ewangelików jest muzyka tego okresu roku kościelnego. Przykładem takim jest pieśń-hymn, wybrzmiewający w domach i podczas każdego nabożeństwa adwentowego. To dynamiczny i radosny utwór powstały w Niemczech na początku XIX wieku do muzyki Georga Friedricha Händla z Oratorium Juda Machabeusz nosi tytuł: „Córko Syjońska”. Jest to najbardziej znany adwentowy utwór muzyczny, a jego popularność jest porównywalna do kolędy Cicha Noc.

W tym czasie, w każdym ewangelickim domu pojawia się tradycyjny Wieniec Adwentowy, wokół którego przy zapalonych świecach gromadzi się rodzina, śpiewane są pieśni adwentowe, czytane jest Słowo Boże i zmawiana modlitwa. Wieniec Adwentowy jest również obecny w części ołtarzowej ewangelickich kościołów i kaplic. Zazwyczaj upleciony z zielonych gałązek jest ozdobiony czerwoną wstążką z czterema świecami, zapalanymi kolejno w każdą niedzielę Adwentu.

Historia Wieńca Adwentowego wiąże się z osobą ewangelickiego duchownego ks. Jana Wicherna, który w grudniu 1839 roku, w sali modlitw ewangelickiego ośrodka dla sierot z biednych dzielnic Hamburga zapalił pierwszą świecę adwentowego wieńca.

W domach popularny jest inny ewangelicki zwyczaj:  kalendarz adwentowy – specjalny kalendarz służący do odliczania dni od pierwszego dnia adwentu do Wigilii Bożego Narodzenia. Każdego dnia adwentu odkrywa się kolejny kartonik za którym ukryta jest słodka niespodzianka. Zwyczaj ten znany jest i pielęgnowany w wielu krajach na całym świecie w rodzinach chrześcijańskich.

W parafiach odbywają się również tradycyjne adwentówki czyli spotkania dla dzieci, młodzieży czy innych grup parafialnych które – w adwentowej  atmosferze – wspólnie modlą się i rozważają Słowo Boże.

Na wielu adwentówkach zachował się zwyczaj rozdawania – przygotowanych dla każdego uczestnika spotkania – wyroczków.  Są to krótkie fragmenty różnorodnych tekstów biblijnych, dobrane tak, aby poruszały i inspirowały do osobistej refleksji wiary. Wyroczki mają zazwyczaj formę zakładek książkowych lub małych fiszek.   

W Adwencie rozprowadzane są przez Diakonię Polską świece Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom.

Przez cały czas Adwentu i okres Bożego Narodzenia nad ołtarzem lub przed kościołem nad głównym wejściem zapalona jest „Gwiazda Adwentowa”, którą nazwany jest w proroctwach starotestamentowych przyszły Mesjasz Jezus Chrystus. Ta pięcioramienna gwiazda symbolizuje Pana Jezusa Chrystusa. Pochodzi ona od wspólnoty „Braci Czeskich” w Herrnhut.