22 lutego 2012

W dzień pokuty i modlitwy (środa popielcowa), rozpoczął się Czas Pasyjny (w katolicyzmie: Wielki Post), który w kalendarzu liturgicznym Kościoła odgrywa kluczową rolę. Rozpoczyna się on w Dniu Pokuty i Modlitwy (tzw. Środa Popielcowa) i trwa przez 40 dni – aż do Wielkiego Tygodnia włącznie. Nazwa Czasu Pasyjnego jest zapożyczona od słowa pasja, oznaczającego mękę, cierpienie Jezusa Chrystusa, Głowy i Pana Kościoła.

Czas pasyjny — podobnie jak wcześniej Adwent — jest okresem wewnętrznego wyciszenia, duchowej refleksji, odsunięcia od siebie absorbujących spraw zewnętrznych. Jest to czas pokuty, rozumianej jako pamiętanie, powrót do Boga i Jego Słowa, do społeczności Kościoła — poprzez spowiedź i sakrament Komunii Świętej. Podczas czasu pasyjnego nie organizuje się radosnych uroczystości, chrztów bądź ślubów. Wierni uczestniczą w nabożeństwach pasyjnych organizowanych w trakcie tygodnia.
 
Z Czasem Pasyjnym jest związane pojęcie postu. Ewangelickie rozumienie postu jest oparte na fundmencie biblijnym.  Praktyka postu, rozumiana jako wstrzymywanie się na pewien czas od określonych potraw lub napoju, jest wtórna wobec biblijnego rozumienia tego pojęcia.

Pan Bóg stwierdza: "Lecz to jest post, w którym mam upodobanie: że się rozwiązuje bezprawne więzy, że się zrywa powrozy jarzma, wypuszcza na wolność uciśnionych i łamie wszelkie jarzmo, że podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbrata nie obrócisz się" (Księga Izajasza, r. 58., ww. 6 i 7.).

Post w Kościele Ewangelickim ma zatem przede wszystkim postać etycznej postawy wobec drugiego człowieka. Właśnie czas pasyjny, poprzez skupienie, modlitwę i koncentrację na Słowie Bożym, ma umożliwić wierzącym weryfikację postaw, naprawę wyrządzonych innym szkód, wejrzenie w siebie, podjęcie zobowiązania życia na co dzień według wskazań Ewangelii.

W niektórych regionach kraju praktykuje się post również jako pewną wstrzemięźliwość wobec napoju i jedzenia. Wśród wiernych upowszechnia się zwyczaj rezygnowania w czasie pasyjnym nie tylko z rozrywki,  lecz także z używek — kawy, herbaty — lub oglądania telewizji, jedzenia słodyczy etc. Zaoszczędzone w ten sposób pieniądze często trafiają do tzw. skarbonek diakonii, wystawianych w parafiach, z których dochód jest przeznaczany przez Kościół na cele charytatywne.