14 listopada 2012

W auli Centrum Luterańskiego w Warszawie odbyło się 14 listopada sympozjum naukowe, zorganizowane w 50. rocznicę śmierci bp. Jana Szerudy, profesora biblistyki, pierwszego po drugiej wojnie światowej zwierzchnika Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.

Otwierając sympozjum zwierzchnik Kościoła bp Jerzy Samiec określił bp. Szerudę „niezwykłym człowiekiem”, który kierował Kościołem w najtrudniejszym, powojennym okresie, a władze komunistyczne sprzeciwiły się, aby sprawował tę funkcje dłużej. Mówca podkreślił, że bp Szeruda był bliskim współpracownikiem bohaterskiego biskupa-męczennika Juliusza Burschego.

Podczas sesji wysłuchano wykładów o środowisku rodzinnym bp. Szerudy, jego działalności naukowej i kościelnej, zwłaszcza w trudnym okresie PRL-u. Prelegentami byli: Maciej Oczkowski, ks. prof. Manfred Uglorz, ks. dr Henryk Czembor, prof. Andrzej Friszke i prof. Karol Karski.

Gościem szczególnym sympozjum była dr Anna Żytkow – astrofizyk z Uniwersyetu w Cambridge i wnuczka bp. prof. Jana Szerudy. Dziadzio zawsze mówił – miej Boga w sercu – zawsze będę o tym pamiętać. To był drogowskaz na życie  –  ze wzruszeniem mówiła dr Żytkow.

Podczas sympozjum nie zabrakło też szerokiego i barwnego ukazania rzeczywistości historycznej i politycznej, w jakiej po wojnie znalazł się bp Szeruda.  Z przykrością należy stwierdzić, że sytuacja powojenna powodowała zajmowanie ewangelickich kościołów, szpitali, domów opieki przez państwo i Kościół Katolicki – to była rzeczywistość Kościoła, którą przejął ks. Szeruda– powiedział prof. Andrzej Friszke.

Z kolei ks. prof. Manfred Uglorz nie omieszkał wspomnieć o fakcie dzisiejszego korzystania przez polskie środowiska ewangelickie z dorobku bpa Szerudy w postaci jego tłumaczeń wybranych ksiąg biblijnych Starego Testamentu w Biblii Warszawskiej z 1975r. Żar swojej wiary potrafił ubrać w słowa, które nas poruszały, każdy, kto dał się porwać jego słowom starał się dalej poznawać starotestamentowe poselstwo. Uczył nas umiłowania Biblii – przekonywał ksiądz profesor.

Luterański teolog prof. Karol Karski, przedstawił mało znany wątek z prekursorskiej działalności ekumenicznej bp. Szerudy. Był on jedynym człowiekiem w Polsce, który w okresie międzywojennym uczestniczył w posiedzeniach trzech nurtów ruchu ekumenicznego i bezpośrednim świadkiem, gdy po drugiej wojnie światowej z nurtów tych rodziła się Światowa Rada Kościołów (1948). Przed drugą wojną światową był świadkiem powołania do życia Światowego Konwentu Luterańskiego (1923), krótko po wojnie reprezentował Kościół Ewangelicko-Augsburski w akcie utworzenia Światowej Federacji Luterańskiej (1947).

Prof. Karski przytoczył też fragment nieznanego artykułu ks. prof. Jana Szerudy, który przed ponad półwieczem napisał: „W polemice wyznaniowej należałoby skończyć z różnymi czczymi zarzutami, kłamstwami i obelgami, a rozpocząć raczej rzetelne badanie i poznawanie wewnętrznego życia i właściwości innego Kościoła i wyznania. Kościół to swego rodzaju dom rodzinny, w którym człowiek zazwyczaj czuje się dobrze (…) Chrystus w centrum myślenia, wiary i działania Kościołów w każdej sytuacji! Oto moim zdaniem istota zagadnienia jedności i zarazem program pracy. Im więcej chrześcijanie w łonie własnego Kościoła powodować się będą duchem Chrystusowym, duchem miłości i ofiary, im więcej w nich będzie mocy nowego życia, tym łatwiej dojdzie do zrozumienia, zbliżenia i jedności”.

Wykładom przysłuchiwał się rzymskokatolicki biskup pomocniczy warmiński Jacek Jezierski, były przewodniczący Rady Episkopatu ds. Ekumenizmu, biskup mazurski Rudolf Bażanowski, biskup cieszyński Paweł Anweiler, biskup warszawski Jan Cieślar oraz biskup wojskowy Mirosław Wola.

Wykładom towarzyszyła okolicznościowa wystawa.

Biskup Szeruda był profesorem języka hebrajskiego i wiedzy starotestamentowej na Uniwersytecie Warszawskim a później w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej z ówczesną siedzibą w Chylicach pod Warszawą. Tuż po wojnie stanął na czele Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.

źródło: kai